WCZESNOŚREDNIOWIECZNY ETHOS RYCERSKI W NARRACJI DHUODY Z SEPTYMANII (OK. 803–843 R.)

Abstrakt

Prezentowany artykuł dotyczy historii etyki i ethosu rycerskiego. Prowadzi czytelnika do epoki wczesnego średniowiecza, w której wykrystalizowały się pierwsze elementy kodeksu rycerskiego. Państwo Karolingów wykształciło swoistego rodzaju elitę wojskową. Formujący się ustrój feudalny doprowadził do powstania systemu wzajemnych zależności, których centralnym punktem była opieka militarna względem seniora. Karoliński wojownik zapowiadał średniowiecznego rycerza. Wojny Karola Wielkiego były wojnami o święty porządek. On sam, zgodnie z przekonaniem współczesnych, stał w szeregu z biblijnymi władcami. Wierzono, że jego działalności politycznej przyświeca Boska opatrzność. W pojęciu tej działalności znajdowała się oczywiście szeroko zakrojona „praca misyjna”, niosąca nawracanie i krzewienie chrześcijaństwa. Wojownik frankoński ściśle więc koresponduje z nieco późniejszym rycerzem wojen krzyżowych. W niniejszym opracowaniu podstawą analiz odnośnie pojęcia wczesnośredniowiecznego ethosu rycerskiego będzie dzieło karolińskiej pisarki – Dhuody z Septymanii – Liber manualis – Podręcznik. Utwór powstał z myślą o młodocianym synu autorki i w swej koncepcji był przewodnikiem prawego postępowania arystokraty. Dokument ów stanowi przykład wczesnego kodeksu rycerskiego.