FENOMEN NICOŚCI W SFERZE RELIGIJNO-POLITYCZNEJ NA PRZYKŁADZIE MESJANIZMU ADAMA MICKIEWICZA

Abstrakt

Niniejszy artykuł ma na celu fenomenologiczne ujęcie fenomenu nicości doświadczanej, ukazującej się, na styku sfer religii i polityki na przykładzie mesjanizmu Adama Mickiewicza. Istotą mesjanizmu polskiego poety jest metafora Polska jako Chrystus narodów rozumiana nie jako literacka fikcja, lecz realna relacja pomiędzy narodem polskim a Chrystusem, relacja która swoją pełnię znajduje w ustanowieniu przez Polskę millenarystycznego królestwa wolności. W tak rozumianym mesjanizmie można uchwycić dwie postacie jakie przyjmuje nicość. Pierwszą z nich jest przenikające sferę polityczną zapomnienie objawienia danego przez Boga oraz wykluczenie ze wspólnoty z nim konstytuujące sferę polityczności jako sferę anty-boską, demoniczną. Drugą postacią nicości jest puryfikująca i oddzielająca w stosunku do sfery grzechu moc nicości, która jawi się jako istotowy element sakralizacji polskiego narodu. Nicość powiązana ze sferą religijno-polityczną jawi się więc jako fenomen ambiwalentny, negatywno-pozytywny w swej mocy.