Podejście sytuacyjne w zarządzaniu Policją: aspekt efektywności przywództwa sytuacyjnego

Abstrakt

Potrzeba zwinnego działania w wysoce zmiennych i niestandardowych sytuacjach organizacyjnych wyzwala ponowne zainteresowanie menedżerów przywództwem sytuacyjnym. W zarządzaniu pracownikami Policji podejście sytuacyjne jawi się jako szczególnie pożądane ze względu na specyfikę jej zadań statutowych i wzrastający trend odejść pracowniczych. Celem podjętym w artykule było zidentyfikowanie zakresu efektywności przywództwa sytuacyjnego w Policji oraz rozpoznanie adekwatności wykorzystywanych stylów zarządzania wobec determinant danej sytuacji zarządczej. Na podstawie założeń modelu SLT zrealizowano badania ilościowe metodą CAWI w oparciu o kwestionariusz LEAD dotyczący efek- tywności i zdolności adaptacyjnych menedżerów. Kwestionariusz poddano częściowej walidacji metodą delficką w celu dostosowania sformułowań do specyfiki pracy w Policji. Badaniem objęto menedżerów wszystkich szczebli zarządzania małopolskiej Policji (podstawowy, średni i wyższy). Uzyskane wyniki wykazały, że analizowana kadra menedżerska Policji efektywnie wykorzystuje podejście sytuacyjne w zarządzaniu, jednak pożądane są dalsze działania zwiększające poziom efektywności. Analiza zdolności menedżerów w zakresie adaptacji stylów zarządzania do sytuacji zarządczych z uwzględnieniem szczebli zarządzania zajmowanych przez badanych ujawniła zdecydowanie wyższy poziom zdolności adaptacyjnych menedżerów średniego szczebla w odniesieniu do podstawowego oraz niewielkie obniżenie tych zdolności u menedżerów wyższego szczebla w odniesieniu do średniego. Spośród trzech badanych grup menedżerów tylko przywódcy średniego szczebla efektywnie wykorzystują wszystkie style zarządzania. Przedstawione wnioski mogą być wykorzystane przez menedżerów Policji w celu podnoszenia efektywności przywództwa sytuacyjnego, a także innych organizacji funkcjonujących w czasach dynamicznych zmian społeczno-ekonomicznych.