Humanizm Władysława Mieczysława Kozłowskiego a transpersonalizm Gustawa Radbrucha

Abstrakt

Na przełomie XIX i XX wieku, w naukach humanistycznych, wzrósł nacisk na kon-cepcję jednostki. Władysław Mieczysław Kozłowski w swojej teorii humanizmu przedstawił człowieka jako jednostkę twórczą zdolną poprowadzić społeczeństwo w założonym przez siebie kierunku. Dowodem na tak postawioną tezę miał być dorobek życiowy poszczególnych jednostek, z którego korzystają kolejne pokolenia. Według Gustawa Radbrucha, jednostka stanowiła wyrażenie określające zdolność konkretnych indywiduów do osiągania zindywidu-alizowanej moralności, objawiającej się oddaniem wartościom dzieła, a także utrwalonej kulturowo twórczej samorealizacji uwzględniającej braterstwo ludzkości. Tego rodzaju zdol-ność poszczególnych jednostek prowadzi do powstania ponadosobowej więzi poszczegól-nych osobowości poprzez wspólną pracę i dążenie do wykonania wspólnego dzieła. Historia wystawia ocenę poszczególnym narodom poprzez ocenę ich osiągnięć (dzieł), które stanowią nie tylko cel dążeń człowieczych samych w sobie, ale także pokazuje miernik ich wartości.