OPOWIEDZ MI SWOJĄ HISTORIĘ – NARRACJE SPRAWCÓW CZYNÓW KAZIRODCZYCH PRÓBĄ ZROZUMIENIA ZACHOWAŃ PRZESTĘPCZYCH
DOI:
https://doi.org/10.34813/08coll2023Słowa kluczowe:
historia życia, tożsamość narracyjna, zachowania przestępczeAbstrakt
Artykuł stanowi próbę przeanalizowania narracji sprawców czynów kazirodczych, określenia jakie nadają znaczenia zdarzeniom życiowym i relacjom międzyludzkim, a w szczególności, jak postrzegają oni swoją rodzinę, zarówno generacyjną, jak i prokreacyjną. Sposób, w jaki sprawcy przedstawiają siebie i swoje ofiary oraz ich osobista interpretacja zdarzeń życiowych mogą posłużyć jako metoda wspomagająca proces diagnostyczny i psychoterapeutyczny. Spośród wypowiedzi badanych przeanalizowano wspólne cechy tych opowieści w zakresie dominujących tematów, takich jak postrzeganie siebie, rodziny pochodzenia, rodziny prokreacyjnej, a także jakie historie i opowieści tworzą na temat ofiary i kobiety. Analizując treść narracji, zwrócono uwagę, że żaden z badanych sprawców nie przyznaje się do winy, nie wykazuje chęci do naprawy swoich czynów. Często są to historie wieloletniej przemocy seksualnej wobec córek, przemocy fizycznej i psychicznej, uzależnień, braku przestrzegania granic i nierównowagi sił rodzinnych.
Bibliografia
Abu-Baker, K. (2013). Arab parents’reactions to child sexual abuse: Areview of clinical records. J Child Sex Abus, 22(1), 52–71. http://10.1080/10538712.2013.744378.
Barbaro,B. de (1997). Dzieje terapeuty rodzinnego. Znak, 10, 28–37.
Beisert, M. (2004). Kazirodztwo. Rodzice w roli sprawców. Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Beisert, M. (2012). Pedofilia. Geneza i mechanizmzaburzenia. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Carter, J. W. (2019). Incest. W: The encyclopedia of women and crime(1–5), John Wiley & Sons, Inc
Chrząstowski, S. (2014). Nie tylko schemat. Praktyka systemowej terapii rodzin. Wydawnictwo Paradygmat.
Dryll, E. (2008). Doświadczenia życiowe a narracja tożsamościowa osoby. PsychologiaRozwojowa, 13(1),59–67.
Dryll,E. (2010). Wielkie i małe narracje w życiu człowieka. W: M. Straś-Romanowska, B. Bartosz, M. Żurko (red.), Badania narracyjne w psychologii (163–182). Wydawnic-two ENETEIA.
Evans, W.J., Maines, D.R. (1995). Narrative structures and the analysis of incest. Symbolic Interactions, 18(3), 303–322.
Fraenkel, P. (2019). Incest and relational trauma: The systemic narrative feminist model. W: P.J. Pitta, C.C. Datchi (Eds.), Integrative couple and family therapies: Treatment models for complex clinical issues (47–70). American Psychological As-sociation. http://doi.org/10.1037/0000151-003.
Freedman, J.H., Combs, G. (2000). Narrative therapy with couples. W: F.M. Dattilio (Ed.),Comparative treatments for relationship dysfunction(342–361). Springer Pub-lishing Co Inc.
Goldenberg, H., Goldenberg, I. (2006). Terapia rodzin. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Grott, K. (2009). Kazirodztwo w aspekcie socjopsychologicznym. Acta Universitatis Wratislaviensis, Przegląd Prawa iAdministracji, LXXXI (81), 153–173.
Hannen, E., Woods, K. (2012).Narrative therapy with an adolescent who self-cuts: Acase example. Educational Psychology in Practice, 28(2), 187–214. http://doi.org/10.1080/02667363.2012.669362.
Hoskins, K. M., Morash, M. (2020). How women on probation and parole incorporate trauma into their identities. Journal of Interpersonal Violence,36(23–24),1–24. https://doi.org/10.1177/0886260519898426.
Kappeler, V. E., Potter, G. W., Green, E. (2014). Police ethics, legal proselytism, and the social order: Paving the path to misconduct.W:Justice crime, and ethics(131–148),Routledge.
McAdams, S. (1993). Recognition of sound sources and events. W:S. McAdams & E. Bigand (Eds.), Oxford science publications. Thinking in sound: The cognitive psy-chology of human audition(146–198). Clarendon Press/Oxford University Press.https://doi.org/10.1093/acprof:oso/9780198522577.003.0006.
McAdams, D. P. (2001). The psychology of life stories. Review of General Psychol-ogy, 5(2), 100-122. doi.org/10.1037/1089-2680.5.2.100.
McAdams, D. P., McLean, K. C. (2013). Narrative identity. Current Directions in Psychological Science, 22(3), 233–238.
Pastwa-Wojciechowska, B., Izdebska, A. (2016). Zdarzenia traumatyczne w okresie dzieciństwa a rozwój osobowości psychopatycznej u osób skazanych. Dziecko Krzywdzone. Teoria, Badania, Praktyka, 15, 2, 73–93.
Piotrowski, P., Florek, S. (2015). Delinquens narrator – On the roots and selected aspects of the narrative approach to criminality. Resocjalizacja Polska, 10, 27–40.
Presser, L. (2009). The narratives of offenders. Theoretical Criminology, 13(2), 177–200.http://doi.org/10.1177/1362480609102878.
Pryar, D.W. (2014). Pedofilia. 30 wywiadów z pedofilami. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Slavič, T.R. (2020). When the family becomes the most dangerous place: Relations, roles and dynamics within incestuous families. The person and the challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II, 10(1), 177–191.
Szczepaniak, R. (2015). Stawanie się recydywistą. Kariery instytucjonalne osób po-wracających do przestępczości. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Szymkiewicz, B. (2016). Dlaczego tak trudno jest odejść? Narracje kobiet doświad-czających przemocy. Wydawnictwo ENETEIA.
Trepperr, T.S., Barrett, M.J. (2014). Systemic treatment of incest.A therapeutic handbook. Routledge.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2023 Beata Pastwa-Wojciechowska, Joanna Główczewska, Karolina Magierek
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
