Spokój wewnętrzny – wyznacznik bezpieczeństwa zbiorowego

Abstrakt

Niniejszy tekst wynika z intencji przemyślenia, czym jest pokój oraz dotarcia do jego istotnych cech, celów i koniecznych uwarunkowań. Wysunęłam tezę, że spokój wewnętrzny jednostek tworzących daną społeczność (zwłaszcza elit przywódczych) sprzyja poczuciu bezpieczeństwa zbiorowego, natomiast znaczne zakłócenie spokoju wewnętrznego określo-nej grupy osób skutkuje niepokojem globalnym, np. w skali międzynarodowej. Chcąc rzetelnie odnieść się do powyższej tezy uzasadniłam, iż spokój wewnętrzny jednostek sprzyja zachowaniu globalnego pokoju wewnętrznego i zewnętrznego, podjęłam również analizy leksykalne zmierzające do wyłonienia terminów tożsamych, bliskich seman-tycznie, jak również antonimicznych terminowi „pokój”. Wskazałam na główne przyczyny wojny i warunki zapanowania pokoju, zaakcentowałam znaczenie pedagogiki w profilaktyce wojny oraz w szerzeniu kultury pokoju, a także dokonałam klasyfikacji filozoficznych i peda-gogicznych stanowisk intelektualnych osób oddanych idei pokoju w historii ludzkości i współ-cześnie. Zaprezentowałam argumentację na potwierdzenie tezy, że kultura pokoju jest rezultatem określonego procesu wychowania opartego na przyjaznym i demokratycznym obcowaniu międzyludzkim, np. rodziców z dzieckiem. W ramach propozycji prakseologicznych zarysowałam wychowawczą i profilaktyczną funkcję biografii osób powszechnie uznawanych za promotorów pokoju oraz scharakteryzo-wałam programy wychowawcze skierowane do dzieci i młodzieży, a służące wzmacnianiu pokoju i bezpieczeństwa publicznego.